Στις 6 Ιουνίου 2016, η Ίντερ πέρασε επισήμως στα «χέρια» του Κινεζικού «κολοσσού» της Suning, η οποία απέκτησε το 68,55% των μετοχών του συλλόγου.
«Πρέπει να φέρουμε την Ίντερ στην κορυφή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου», δήλωσε ο νέος ιδιοκτήτης των «νερατζούρι», στον οποίο ανήκει πλέον το 68,55% των μετοχών του συλλόγου του Μιλάνο, με τον Έρικ Τοχίρ, που είχε αναλάβει στις 15 Νοεμβρίου του 2013, να διατηρεί τη μειοψηφία του 31%, παραμένοντας όμως στην θέση του προέδρου.
Έπειτα από 21 γεμάτα χρόνια, ο Μάσιμο Μοράτι, μία γιγαντιαία φιγούρα του στην ιστορία της Ίντερ, με τον οποίο το κλαμπ κέρδισε 11 τρόπαια στα 16 χρόνια προεδρίας του, αποχαιρέτησε την ομάδα της καρδιάς του, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό.
Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει στην ιστορία των «nerazzuri», που μετρούν 108 χρόνια ζωής.
Πρώτος πρόεδρος, με την ίδρυση του συλλόγου το 1908, ανέλαβε ο Τζιοβάνι Παραμιτιότι (και πρώτος αρχηγός ο Έρνστ Μάρκτλ εκ των ιδρυτών της Μίλαν!). Τον διαδέχθηκε ένα χρόνο μετά ο Έτορε Στράους, με τον οποίο στο «τιμόνι» έρχεται το πρώτο «scudetto». Ακολουθεί ο Κάρλο Ντι Μέντιτσι που παραμένει για τρία χρόνια, μέχρι το 1912 και στη συνέχεια ο Εμίλιο Χίρζελ (1912-13) και ο Λουίτζι Ανσμπάχερ (1913-14).
Από το 1914 έως το 1919 πρόεδρος διετέλεσε ο Τζιουζέπε Βισκόντι ντι Μοντρόνε. Τη σεζόν 1919-20 είναι η στιγμή για το δεύτερο πρωτάθλημα με τον Τζιόρτζιο Χουλς να έχει τα ηνία. Ακολούθησαν τρία χρόνια με τον Φραντσέσκο Μάουρο και άλλα τόσα με τον Ενρίκο Ολιβέτι στα οποία η ομάδα δεν κέρδισε τίποτα.
Από το 1926 έως το 1928 ήταν η διετία του Σενατόρε Μπορλέτι, για να συνεχίσει την επόμενη σεζόν ο Ερνέστο Τορούσιο. Ο Ορέστε Σιμονότι αναλαμβάνει το 1929 και το 30 έρχεται ο τρίτος τίτλος. Από το 31 και μέχρι το 1942, πρόεδρος ήταν ο Φερντινάντο Ποτσάνι. Με αυτόν η Ίντερ κατακτά το πρώτο της νταμπλ (πρωτάθλημα και κύπελλο), το 1938 και ράβει το 5ο «Scudetto» το 1940.
Το 1942 το κλαμπ αλλάζει «σελίδα». Ο Κάρλο Μασερόνι να παίρνει τις «τύχες» των «νερατζούρι» στα χέρια του, μένει έως το 1955 και γίνεται ο μακροβιότερος πρόεδρος του συλλόγου μέχρι τότε. Σε αυτά τα 13 χρόνια ήρθαν τα πρώτα διαδοχικά πρωταθλήματα (53 και 54), ανεβάζοντας τις συνολικές κατακτήσεις στις επτά.
Ο Άντζελο Μοράτι (πατέρας του Μάσιμο) θα δημιουργήσει την «μεγάλη» Ίντερ της εποχής και θα γίνει ο πλέον πετυχημένος πρόεδρος, αφού με αυτόν η ομάδα του Μιλάνο θα φτάσει για πρώτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης το 1964 επικρατώντας στον τελικό της Ρεάλ Μαδρίτης με 3-1, επαναλαμβάνοντας μάλιστα το κατόρθωμα και την επόμενη χρονιά απέναντι στην Μπενφίκα (1-0). Τα δύο κύπελλα πρωταθλητριών συνδυάστηκαν με ισάριθμα πρωταθλήματα(65 και 66), ενώ είχε προηγηθεί ένα ακόμα το 1963, αλλά και διηπειρωτικά (64 και 65).
Για τα επόμενα 16 χρόνια (1968-1984), πρόεδρος αναλαμβάνει ο Ιβανόε Φραϊτσόλι. Οι επιτυχίες στα χρόνια αυτά είναι το 11ο «tricolore» το 1971, το κύπελλο Ιταλίας του 78, ένα ακόμα «Scudetto» το 1980 και ακόμα ένα κύπελλο δύο χρόνια αργότερα.
Ο Ερνέστο Πελεγκρίνι παίρνει σειρά, μένοντας μέχρι το 1995. Θα πανηγυρίσει το πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ το 1989, αλλά και δύο ευρωπαϊκούς τίτλους. Οι «nerazzuri» θα κατακτήσουν το κύπελλο UEFA το 1991 επανέλαβαν την επιτυχία, τρία χρόνια μετά, το 1994.
Το 1995 είναι η ώρα του Μάσιμο Μοράτι. Η πρώτη του θητεία θα έχει διάρκεια έως το 2004. Σε αυτή θα έρθει, μόνο, το τρίτο Κύπελλο UEFA το 98. Ακολουθεί «παρένθεση» δύο ετών (2004-2006), με τον Τζιατσίντο Φακέτι στην προεδρία, κατά την οποία η Ίντερ θα προσθέσει στην τροπαιοθήκη της δύο κύπελλα Ιταλίας, ισάριθμα ιταλικά Σούπερ Καπ και το πρωτάθλημα στα χαρτιά του 2006.
Ο Μάσιμο Μοράτι επιστρέφει για την δεύτερη θητεία του τον Σεπτέμβριο του 2006 για να κερδίσει τα πάντα. Τσάμπιονς Λιγκ το 2010, τέσσερα διαδοχικά πρωταθλήματα (2007-2010), δύο κύπελλα Ιταλίας (2010 και 2011), δύο ιταλικά Σούπερ Καπ (2008 και 2010) και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων(2010), με κορυφαία στιγμή την εκπληκτική σεζόν 2009-10, όπου με τον Ζοζέ Μουρίνιο στον πάγκο, το «κοντέρ» έγραψε 5 τίτλους!
Το 2013 ο Μοράτι παραχώρησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών στον Έρικ Τοχίρ, διατηρώντας ένα ποσοστό της τάξης του 20%, «παρεμβαίνοντας» μόνο, όταν έκρινε πως υπήρχε ανάγκη.
Πλέον το «αντίο» είναι οριστικό, με την πλήρη απεμπλοκή του από τα διοικητικά του συλλόγου, ο οποίος περνά σε νέα φάση εποχής, στην εποχή του «δράκου».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου